Ik typ dit op het moment dat Edda’s puppy’s bijna 4 weken oud zijn. Elk moment geniet ik met volle teugen van wat ik zie. Ik weet niet of het komt door mijn leeftijd dat ik nog bewuster kijk dan ik al deed, maar ik begrijp steeds beter wat er nodig is om de puppy’s ontspannen op te kunnen laten groeien. De weg naar vertrouwen.
Ik heb eerder gefokt, maar toen was ik druk en deed ik meer wat ik anderen ook had zien doen. Met de verwachting dat dat was zoals het hoorde. In de hondentraining heb ik allang mijn eigen weg gevonden, maar nu ook in het begeleiden van een teef met haar puppy’s.
Deze weken heb ik mee kunnen maken hoe Edda haar puppy’s met veel zorg omringt en aandacht heeft voor wat haar puppy’s nodig hebben. Ik word hier blij van. Het doet me denken aan het proces dat ik ooit met mijn zoon doorlopen heb van kleuter tot volwassene. Als ik aan iemand vertelde wat ik deed werd ik vreemd aangekeken, dat was niet zoals het moest, zoals het hoorde, maar zoals het moest paste niet bij mij. Voelde niet goed. Mijn aandacht richten op wat mijn kind nodig heeft leek me veel belangrijker dan het vasthouden van regels en beperkingen die niet passen bij het moment. Zo werd mij verteld dat het goed was om hem te laten huilen, was goed voor zijn longen. Maar ik heb hem nooit laten huilen, ik was daar wanneer hij me nodig had.
Ik geniet hoe Edda direct reageert op geluiden die de puppy’s maken en ze alle zorg geeft die ze nodig hebben om weer tot rust te komen en weer te kunnen ontspannen. Vaak is even haar neus tegen de pup aanbrengen al voldoende. Soms biedt ze echt troost door bij de puppy’s te gaan liggen en dan krijgen ze de gelegenheid om te drinken. Ook wanneer ze slapen en dromen met piepende geluiden. Edda brengt haar neus naar ze toe, ze ruiken haar, komen tot rust of worden wakker, doordat Edda bij de puppy’s gaat liggen en daarna is er weer rust. Dit is toch echt haar eerste nest. Ze reageert zoals het voor haar goed voelt.
Het is mooi hoe ze haar weg hierin zoekt. En als ze het niet meer weet kijkt ze me aan met een blik van ‘wat moet ik hiermee’? En natuurlijk help ik haar dan. Onze relatie is door de komst van dit nest nog meer verdiept. De tijd nemen om te begrijpen en tijd geven om te reageren is niet alleen voor mij, maar ook voor haar belangrijk. ze moet ook leren hoe ze om moet gaan met het gebeuren. Als er ongezonde spanning is, moet je dat zo snel mogelijk ombuigen naar geen spanning. Gelukkig hanteert ze hetzelfde proces als ik.
Het is Genieten met een grote G. Maar het is ook een periode waarin mijn hoofd niet stil staat over de verschillen hoe een hondenmoeder omgaat met haar ‘kinderen’ en hoe de opvoeding van veel puppy’s wanneer ze naar een nieuwe eigenaar gaan verloopt. De visie hoe opvoeding eruit moet zien kan enorm verschillen.
Wat is goed, wat is belangrijk.
Voor wie en waarom?
Ik denk regelmatig met ongemak terug aan de tijd waarin ik mijn eerste stappen op een ‘hondenschool’ zette en waarbij ik op de puppycursus mijn pup een slipketting om moest doen en hem moest corrigeren wanneer hij “niet deed” wat ik van hem vroeg. Men zei dat hij anders niet zou gaan luisteren. Na de eerste correctie die ik gaf hoor ik mezelf nog tegen de instructeur zeggen: ”Ik vind dit niet leuk, zijn oortjes gaan omlaag en hij trekt zijn staart tussen zijn benen”. Maar het antwoord was dat het zo moest. Het idee was toen dat je een hond moest overheersen, anders gingen ze niet luisteren. Het was de kennis van toen, gelukkig is dat beeld aan het veranderen. Na deze ervaringen heb ik mijn eigen weg gevonden in hoe ik kan bouwen aan vertrouwen. Hoe je door een hechte band je hond gemakkelijker iets kan leren. Dingen vragen die hij niet of nog niet aankan, helpen je niet. Je hond helpen en weten wat hij nodig heeft, helpen je wel op weg naar een fijne (luisterende) hond.
Als je een puppy gaat opvoeden of net een herplaatshond in huis hebt, realiseer je dan dat hij uit een andere wereld komt. Dat hij tijd nodig heeft om te wennen, om uit te vinden wat er om hem heen gebeurt en hoe hij zijn plaats daarin moet zoeken. Hij heeft informatie nodig van jou.
Regelmatig vraag ik me af waarom het zo moeilijk is om te luisteren naar wat een pup of een hond nodig heeft. Je hond iets aanleren gebeurt niet in het tempo wat jij als eigenaar misschien zou willen, maar in het tempo wat je pup/hond aankan.
Ik ben me bewust dat veel gedaan wordt vanuit een niet weten, misschien kijk en luister je te veel naar de ‘buurvrouw’, die doet het immers ook zo. Of wil je voldoen aan het plaatje dat je voor ogen hebt. Of ben je bang dat je de pup verwent en dat hij het nooit zal leren. Bedenk dat een puppy tijd nodig heeft. Dat hij zich ontwikkeltdoor de interactie met de omgeving. Het ligt in het verschilt per ras en karakter, echter veel honden zijn pas na anderhalf tot misschien wel drie jaar volwassen. Daarna komt pas het echte luisteren naar jou.
Natuurlijk zijn er puppy’s die aan het ideaalbeeld voldoen, vele passen er bijna in, maar ook een deel past er (nog) niet in. Als je puppy buiten het ideaalbeeld valt en je het gevoel hebt dat het niet lekker loopt, is dat voor jou het moment om daar wat mee te doen. Door te wachten met hulp zoeken wordt het gedrag wat je als minder prettig ervaart alleen maar verankerd en is dan moeilijker om te buigen. Daarom is leren over de taal van je hond zo belangrijk. Door zijn lichaamstaal te kennen kun je vaak achterhalen waardoor het gedrag ontstaat en is het gemakkelijker om te bedenken hoe je het op kunt lossen.
Als je besluit om een puppy in huis te nemen, besef dan dat
hij eerst met zijn nestgenootjes en moeder of misschien nog wel met meer
huisgenoten samen heeft geleefd. Dat hij wordt meegenomen door mensen die hij
niet of nauwelijks kent, naar een omgeving die hij niet kent, met geuren die
hij niet kent, geluiden die hij niet kent en dingen die hij niet kent. Het is
veel en voor veel puppy’s té veel. Door alle informatie kunnen ze druk worden,
kunnen ze niet meer tot rust komen, misschien niet slapen en zijn dus veel te
lang wakker. Hierdoor zijn ze dan minder aanspreekbaar, worden ze overmoedig en
gaan ze – uit frustratie – steeds meer bijten en worden het kleine draakjes.
Als voorbeeld hierbij kun je aan een kind denken die een dagje naar een
pretpark is geweest, daar de hele dag nieuwe dingen ziet en constant opgewonden
is. Dat kind is niet meer aanspreekbaar. Er is niets goed meer, het wil niet
eten, niet gewassen worden, niet naar bed, maar vooral, het kan niet slapen,
niet tot rust komen.
Als
je luistert naar wat je ziet gebeuren én kan bedenken welke behoefte erachter
zit, kun je makkelijker handelen. Dingen forceren levert over het algemeen meer
frustratie op dan voor beide partijen gezond is. Dat is toch niet wat je voor
ogen had toen je een hondenmaatje wilde hebben. Als je eerst vanuit de
behoeften van de pup werkt en het vertrouwen hierdoor in jou kan groeien, kun
je langzaamaan de pup begeleiden naar dat wat jij graag zou willen. Hierbij de
kanttekening dat het karakter van de pup bepalend kan zijn in het tempo, waarin
dit gebeurt, dan kan het niet anders dan dat jullie een fijn leven samen
krijgen.
Leren
over wie je pup is, wat hij nodig heeft is echt leuk. Je leert je maatje kennen
en hij leert jou vertrouwen. Je pup zal graag naar je gaan luisteren!
Geschreven door Hermina stout, september 2019.
Copy paste/directe overname van teksten of afbeeldingen is zonder schriftelijke toestemming niet toegestaan. Het delen van de URL van deze website pagina is wel toegestaan en wordt op prijs gesteld.